Sa Sahig Lang?!

Nagtatanong ako sa nanay ko habang nakamasid sa nangyayari sa aking harapan "sa hagdan ba yun?" at inulit ko pa ng ilang ulit, "sa hagdan ba yun?" "sa hagdan ba yun?" "sa hagdan ba yun?"


Makulit ba? Makulit ba? Di kasi ako sinasagot ng nanay ko pero mas napansin niya at ng lahat ang isang malakas at matinis na boses ng bata nung sinabi niya ang mga katagang "SA SAHIG LANG?!" At tumawa ang lahat.

Nasa sinehan po kami kanina at nanonood ng MISS YOU LIKE CRAZY nina John Lloyd at Bea. Medyo late na kami nanood dahil wala naman talaga akong balak, itong nanay ko lang ang makulit kaya sinamahan ko na. Ayaw kasing magpahuli sa latest na kwentuhan tungkol sa mga palabas sa sinehan.

Ang tinutukoy namin pareho ng bata ay yung love scene ni Lloydie at Bea na sa sobrang kasabikan ata sa s.e.x. ay di na nagawa pang pumunta sa bedroom at doon gumawa ng milagro sa may hagdan at natapos sa sahig sa second floor(?) Pareho kaming di makapaniwala. Ang dahilan ko, kasi may kasama sila sa bahay, si Mr. Shuli (di ko alam ang pangalan pero dun siya kilala sa pangalan na yun) bilang katiwala ng pinapagawang bahay ni John Lloyd. Alam ko pa nga sinilip sila ni Mr. Shuli nung nasa labas sila at nagaagawan ng alak. Tapos nakuha pa nilang maglampungan sa hagdan at sa sahig? Astig! (Uy! nagrarhyme hehehe)

Isa rin sa napansin ko na napansin na din ng iba, ang nipple ni John Lloyd na parang sa nagdadalagang bata, parang dapat yata ay nag-baby bra muna siya para di naman nakaka-distract.

Maganda naman ang kwento. Pero tulad nga ulit ng iba, mas inaasahan ng lahat na malagpasan nila ang mga nauna nilang pelikula. Puro kasi hawakan ng kamay lang. Tulad nung nag-CR ako, buti na lang at dun ako napatapat, pagwiwi ko sabi ng nanay ko, wala namang nangyari naghawakan lang sila ng kamay. Nge... Tinginan, hawakan, tinginan... medyo sayang.

Pero sa pangkalahatan. Okay naman.

1990 Earthquake

Natatandaan ko po noon yung napakalakas na lindol noong 1990. Pinakaunang naranasan kong lindol sa buhay ko (na naalala ko.)


Medyo comedy pa nga ang nangyari dahil inaway ko pa ang classmate ko dahil akala ko ay inuuga niya ang aking upuan. Halos masapok ko yung classmate ko na yun (buti na lang at nagpepray kami ng rosary kaya di ako makasimple ng sapak.

Noong una, nahihilo ako sa dahan-dahang paggalaw ng upuan ko, di katulad nitong mga nakaraang lindol na parang dumaan lang sa lubak-lubak na daan. Noon talagang parang dahan-dahang inuugoy ang paligid.

Di na yata namin natapos ang pagdadasal dahil nagkagulo na. Sa totoo lang, di ko naiintindihan ang mga pangyayari. Halos di ko rin alam kung ano at saan ako pupunta.

Kamamatay lang ng tatay ko noon, pero ang tinatawag ko ay siya. Ngawa ako ng ngawa habang tumatakbo. Hindi ko na din naintindihan kung paano ba ako nakauwi sa amin. Sa gulo kasi ng pangyayari, parang nagrambol-rambol na din ang isip ko.

Yung last na lindol na naramdaman namin sa Quezon ay ilang beses ding umulit. Parang nangtitrip lang ang lupa na yuyugyugin ang paligid namin. Gabi pa yun at syempre ang mga taga-Quezon ay may tinatagong takot na baka ang Bundok ng Banahaw ay magising at bumuga ng tubig. Di lang wet look ang mapapala namin dun kundi lunod ang mga byuti namin.

Medyo lalong nakakakaba lang kasi parang sumasakto sa 2012 yung mga nangyayari ngayon. Ni hindi ko pa masyadong naeenjoy ang life ko at di pa naman ako ganun kabait. Baka di na ko tanggapin ni Lord sa heaven at baka pati sa hell ay di rin ako maaccomodate dahil fully booked na (hehehe.)

Kaya mga friends, classmates, madlang people, and foes, let us all pray na sana maextend pa ang life natin. Sana di pa ito ang payback time. At sana, di na tayo maghintay pa ng panahon kung kailan huli na para magbago. Wag na tayong magmalaki na tayo ay lumalangoy sa dagat ng basura (linisin natin), mamulot ng pera sa nasunog na bahay (ingatan natin), magkanda-erap-erap and buhay natin, kung lalabanan natin ang lahat ng ito, magsimula dapat ito sa sarili natin... ang laban ay dapat isulong upang pagbabago ay makamtan. VOTE KLET for PRESIDENT! (weheheh)